„ცხოველთან მეგობრობის ბენეფიტებია: სწავლობ ზრუნვას, იღებ და გასცემ სიყვარულს, ეცნობი სიკვდილს.

მრავალწლოვან მცენარესთან ურთიერთობის ერთერთი საიდუმლო, რომელიც ყოვლის თუ არა, ბევრის შემძლედ გაქცევს და ეს განზოგადდება შემდეგ შენს მთლიან სულიერ ძალადაც, ისაა, რომ ცხრა სიცოცხლე შეგიძლია მიანიჭო, გასხლა, ხავსი მოაშორო, გადარგო, თავიდან აიძულო აყვავება... კომუნიკაციის ენაც, ურთიერთობის ფორმა მცენარესთან ბევრად ღრმა და გამოუთქმელი უნარია და ამდენად პროცესი მეტად ჯადოსნური, ვიდრე ცხოველთან.

და, რათ ქმა უნდა, ადამიანიც თუ გყავს მეგობრად, ხომ სულ გაკეთებულხარ შავი დედალივით“, - წერს ნათია ფანჯიკიძე.

მოგვიანებთ კი ფსიქოლოგმა საკუთარი ძაღლის გარდაცვალებით გამოწვეული ემოციების შესახებაც დაწერ.

როგორც ფანჯიკიძემ აღნიშნა, ცხოველის დაღუპვამ მასზე იმდენად იმოქმედა, რომ ბავშვობის შემდეგ ძაღლი აღარ უყიდია. ფსიქოლოგი ადამიანებს ურჩევს, რომ შიშის გამო ურთიერთობის ბედნიერებაზე უარის თქმა არ ღირს.

„ბავშვობაში რომ მომიკვდა ძაღლი, ნაწილებად დავიშალე, გამოვაცხადე საყოველთაო გლოვა. სადარბაზოს კედლებიც ყველა სართულზე მთლიანად მოვხატე წარწერებით და მისი ხსოვნისთვის მიძღვნილი, საშინლად უნიჭო ლექსებით, რომლებიც მეზობლებს, ვისაც სახლი არ შეუცვლია, ახლაც ახსოვთ. მას მერე ძაღლი არ მყოლია, არც შვილებისთვის მომიყვანია. იქნებ თინუსაზე გადავლახო ახლა, რადგან დღეს შეცდომად ვთვლი ურთიერთობის ბედნიერებაზე უარის თქმას შიშის გამო, რომ ის როდესმე შეიძლება შეწყდეს.

პირადი ჩატის პასუხია, მაგრამ სხვასაც გამოადგეს იქნებ არჩევანის გაკეთებაში, თუ არჩევანი, რათქმაუნდა, დგას“, - დაწერა ნათია ფანჯიკიძემ.